Μια μέρα είπα: Εκατομμύρια κοιμούνται έξω. Δεν θα μπορούσε κάποιος να μείνει σπίτι μας;
Και ο Φαμπρίς είπε: Ναι, μόνο ν’ αγοράσουμε κρεβάτι.
Και ο γιος μας, ο Μάριος, είπε: Πριν έρθει, πρέπει να μάθουμε τη γλώσσα του.
Και ο μικρός του αδελφός, ο Νοέ, πρόσθεσε: Πρέπει οπωσδήποτε να τον μάθουμε να παίζει χαρτιά, γιατί εμάς μας αρέσουν πολύ τα χαρτιά!.

Επί εννέα μήνες, η Εμιλί, ο Φαμπρίς και τα δυο τους παιδιά φι­λοξενούσαν στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι έναν νεαρό Αφγανό, τον Ρεζά, ο οποίος, σε ηλικία δώδεκα ετών, έφυγε από τη χώρα του, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Αυτό το ευαίσθητο και τρυφερό, αλλά χωρίς συγκαταβατικότητα, ημερολόγιο αφηγείται μια θαυμαστή περιπέτεια πολλών μηνών ενδοσκόπησης, αναγνώρισης του άλλου, και ανάκτησης δύο αισθημάτων που χάθηκαν καθ’ οδόν: της ελπίδας και της αδελφοσύνης.